Η Σταυροπηγιακή της Παναγίας Τατάρνης σεβασμία Μονή, τιμώσα τον μέγιστον φωστήρα της τρισηλίου Θεότητος Βασίλειον, διεμόρφωσεν εν τω Ιερώ Ησυχαστηρίω αυτής, τω τιμωμένω επ’ ονόματι της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας και εν τω Μικρώ Χωρίω Ευρυτανίας κειμένω, παρεκκλήσιον υπό τον νεόδμητον της οσίας Ναόν, επ’ ονόματι του Μεγάλου τούτου της Πίστεως ημών Αγίου.

Επειδή όμως η μνήμη αυτού του μεγάλου Πατρός καταχώννυται (ως και η της Περιτομής του Κυρίου Δεσποτική εορτή) υπό της πολιτικής εορτής του νέου έτους, της χαρτοπαιξίας και των τόσων άλλων παρεκτροπών, προς δε και υπό του προγάστορος, βαμβακολευκογενείου και ερυθρορρίνου «Άη-Βασίλη» —κακεκτύπου του «santa-Klaus»—, ηρευνήσαμεν εις τα Συναξάρια της Εκκλησίας, ίν’ εύρωμεν άλλην ημερομηνίαν προς εορτασμόν αυτού. Και ου διημάρτομεν. Εις τας ιθ του αυτού Ιανουαρίου μηνός: «Τελείται η ανάμνησις του εν Νικαία μεγίστου θαύματος, ότε ο Μέγας Βασίλειος δια προσευχής ηνέωξε τας πύλας της Καθολικής Εκκλησίας και παρέθετο αυτήν τοις Ορθοδόξοις». Ευρόντες όθεν το ποθούμενον έδει ίνα και Ιεράν Ακολουθίαν του γεγονότος θαύματος ανιχνεύσωμεν. Ταύτης μη εξευρεθείσης, την Ακολουθίαν συνέθεσεν ο οξυγράφον τον κάλαμον έχων, της Ιεράς ημών Μονής αδελφός μοναχός Γερμανός.

Αύτη υπεβλήθη προς έγκρισιν εις την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος, ταύτης δε επιτευχθείσης —ως οράται εν τοις πρόσθεν— έρχεται εις τύπον ίνα ιερά Σεμνεία και ενορίαι τελώσι την μνήμην του υπερφυούς τούτου θαύματος, άνευ βεβαίως υποτιμήσεως της ιεράς του Αγίου μνήμης κατά την πρώτην Ιανουαρίου.

Αι προς Θεόν αέναοι πρεσβείαι του ουρανοφάντορος Βασιλείου είησαν αρωγοί εν βίω παντί πάσι τοις προθυμία ζεούση τιμώσιν αυτόν.