” Ύμνος στην Αγιασοφιά ” θα μπορούσε να είναι, ο ορθότερος τίτλος, του βιβλίου της Λεμονιάς Μπαστιάνου που κυκλοφορεί υπό τον τίτλο ” Το αγόρι με τη Ρόκα” και ενθουσιάζει και συγκινεί και προκαλεί τα ευμενέστατα σχόλια κάθε αναγνώστη.

Παραθέτουμε ως έχει σχετικό απόσπασμα, το οποίο και επισφραγίζει την παραπάνω εισαγωγή.

….. Mουντζουρωμένη η Αγιά Σοφιά δάκρυσε για το φτιασίδωμα, της μνήμης το κηλίδωμα· αναπόλησε την πολύτιμη Ελληνική αρχοντική της φορεσιά.
– Ποιός Πρωτομαΐστορας; Αναρωτήθηκε η Βυζαντινότητα.
– Ποιός νικηφόρος, ένδοξος, της Ρωμανίας Αυτοκράτορας; Ποιός Αγιογράφος, ποιός ψηφοθέτης, ποιός γλύπτης, ποιός αργυροχόος, των πολυτίμων λίθων λαξευτής; Ανασηκώθηκε από τη λησμονιά η Αίγλη.
– Ποιός αρχιτέκτονας, της πανσέπτου βασιλικής σχεδιαστής; Ποιά Αυτοκράτειρα ευλαβής, ποιός λαός Ορθόδοξος ευσεβής; Ποιά Παναγιά; Ποιός Άγιος, Απόστολος, Προφήτης, ποιός Μάρτυρας, ποιός πυρπολητής Μοναχός; Απηύθυναν οι Άγγελοι αποχαιρετιστήριο ασπασμό.
– Ποιά Γαλανόλευκη, ποιός Δικέφαλος αετός; Ποιός Θεός; Ξεριζωμένος Παντοκράτωρ, πρόσφυγας Ιησούς Χριστός! Έστερξαν τα Όσια δεδεμένα στα Ιερά του Γένους.

Διωγμένη η Κυρά Δέσποινα δάκρυσε για των Ελλήνων τη σκλαβιά. Λύγισε στην απελπισιά ο πάλαι ποτέ τρισένδοξος, ο Ιερός της Πόλης, της του Θεού Σοφίας, Έλλην Ορθόδοξος Ναός.
– Ξύπνα! Χάιδεψε ο Φλοίσβος την Αύρα στα γαλανόλευκα μαλλιά. Ξύπνα, χνώτο της θάλασσας, του Αρχιπελάγους άχραντο αγέρι. Ξύπνα, του αιγιαλού δροσιά. Ιδέ πως κλαίει, πως θρηνεί τουρκοντημένη η Αγιά Σοφιά!

Η Αύρα ξετύλιξε τα μισοκαμμένα πέπλα, τ’ αλλοτινά πριγκηπικά· τα άπλωσε ολόγυρα στο ακροθαλάσσι να δροσισθεί η Αγιά Σοφιά, ανάσα να χορτάσει. Εκείνη, μισοκαμμένη, γεύθηκε της λαβωμένης την πνοή· δυνάμωσε στο γλύκασμα του Φλοίσβου στο λυρικό τραγούδισμα, στο ελαφρύ, αργόσυρτο, Σμυρναϊκό φλίς, φλίς, φλίς…

Δροσίσθηκε και η Παναγιά και έπαυσε το δάκρυσμα· στο πλήρωμα του Χρόνου ήλιους, αστέρες κέντησε της Ελληνίδος Βασιλεύουσας την Ελευθεριά.
Ελευθεριά.