Ένα αφήγημα που αποκτά ακόμα και σήμερα ιδιαίτερη επικαιρότητα. Τι και αν αναφέρεται στο 1882 και στο 1922;

… Τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.
– Υγεία!…
– Αυτό σίγουρα, αλλά να κάνουμε και καμιά ευχή ακόμα…
Τον κοίταξαν ερωτηματικά τον Αναστάση.
-… μια ευχή για τις καινούργιες πατρίδες που πηγαίνουμε… συνέχισε.
– Γι’ αυτές θέλει προσευχή! είπε ο Περικλής.
– Προσευχή;… απόρησε ο Μιχάλης.
– Προσευχή να κάνουμε… Προσευχή για τις καινούργιες πατρίδες!… να είναι τυχερές, να μη τις κουμαντάρουν ανίκανοι κι ανάξιοι!… μη τις χάσουμε κι αυτές!
– Αμήν!… έτσι κι αλλιώς εμείς δε θα χαθούμε…

Οι ιστορίες δυο ανθρώπων ξετυλίγονται παράλληλα, ανάμεσα στο 1882 και στο 1922, στα χρόνια που ο ένας πόλεμος μετά τον άλλο, άλλαξαν τον κόσμο τους, στη Θράκη που γεννήθηκαν κι έζησαν, στην Ελλάδα, σ’ όλα τα Βαλκάνια, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Πολλά «γιατί» βρίσκουν απαντήσεις, «γιατί» που κρύβουν ιστορίες και δράματα, προσωπικά, οικογενειακά, αλλά πάνω απ’ όλα εθνικά, κρύβουν διωγμούς, συμπόνοια, θάνατο, ανθρωπιά, ντροπές, εξιλέωση.