Παίζοντας την παρτίδα της Ζωής
Με εργαλείο την γλώσσα όπως αυτή διαμορφώθηκε στους αιώνες, από την κοινή ελληνιστική έως την σημερινή καθομιλουμένη, που δηλώνει την διαχρονικότητα πολλών γραφομένων, στα 32 ποιήματα της συλλογής περιγράφεται η ατομική μοναξιά και ένας άδειος από οράματα κόσμος με πολλά αδιέξοδα. Για ότι συμβαίνει και για ό,τι θα συμβεί στο μέλλον, οι άνθρωποι έχουν συλλογική ευθύνη. Η αδιαφορία και η αποστροφή του βλέμματος από τα μεγάλα, τα έξω από τον εαυτό μας, προβλήματα θα καταλήξουν σε ένα ζοφερό τέλος για τον κόσμο, αν δεν αντιληφθούμε τον κόσμο, αν δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά, αν δεν κάνουμε κίνηση στην σκακιέρα υπερβαίνοντας εαυτόν. Αν δεν αγωνιστούμε με κόπο για ν’ αλλάξουμε, συλλογικά ή ατομικά…
Εμμανουήλ Γ. Κανάκης