…. Όταν οι νύχτες σκεπάζουν με τον προστατευτικό μανδύα τους τον Βόσπορο και η νοτίδα της Πόλης ολοκληρώνεται, τότε το αληθινό πρόσωπο της τραγωδίας σαρκώνει το σχήμα του… τότε και ο πόνος και η θλίψη γι αυτήν την πολυταλανισμένη κυρά κι αρχόντισσα, με την Αγιά Σοφιά και το αείζωον Φανάριον, κατακτούν τις υψηλές κορυφές της έντασης και του πάθους. Αυτές τις κορυφές, στις οποίες η ένταση και το πάθος φθάνουν στο ζενίθ, χρονογραφεί ο λοχαγός Παυλίδης με το τεμπεσίρι του.
Με ιστορική μέριμνα, με σεβασμό και με πίστη που τον διακατέχουν μας χειραγωγεί στην Επτάλοφο Πόλη των θρύλων και των διηγήσεων, στις ρίζες δηλαδή της ύπαρξης μας που διαμορφώθηκε από τα πρόσωπα που την αποτελούν και που την συντροφεύουν εδώ και αιώνες….