ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Σκέπτομαι φορές φορές, αν έτσι όπως έχουν εξελιχθεί οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και με τέτοια ένταση όπως η παρούσα, θα αποδεχόμουνα σήμερα, την πρόταση να αλληλογραφήσω με έναν Τούρκο της απέναντι όχθης και στη συνέχεια, τη δημοσίευση της αλληλογραφίας μας αυτής σε μορφή βιβλίου και μάλιστα, με το συγκεκριμένο  δύσπεπτο για πολλούς τίτλο “Σαν αδέλφια”.

Ε λοιπόν, η απάντηση μου θα ήταν και πάλι καταφατική, παρά τα μαύρα σύννεφα που για πολλοστή φορά έχουν καλύψει τον ορίζοντα,  που οι πολεμοχαρείς πτήσεις υπεράνω μας, έχουν εξελιχθεί σε καθημερινές και είναι πολλές οι προκλήσεις, άλλοτε με επίκεντρο το Κυπριακό και τα υποθαλάσσια πλούτη της μεγαλονήσου, άλλοτε το Αιγαίο και άλλοτε πάλι  άλλα θέματα δευτερευούσης σημασίας ή και εντελώς ασήμαντα.

Και θα έλεγα «ΝΑΙ» γιατί από φύση αισιόδοξος, πίστευα και πιστεύω κατ΄αρχήν, ότι οι κρίσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλάζουν οι κυβερνήσεις, τροποποιούνται οι στόχοι, και προπαντός, στον τομέα της πολιτικής, μεταλλάσσονται άρδην τα πιστεύω, ανάλογα με τις πεποιθήσεις, τα πολιτικά συμφέροντα ή και την όποια λογική αυτών που βρίσκονται στην εξουσία. Παράδειγμα έστω αντίστροφο η περίπτωση του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ ( 1925-2006) ο οποίος ενώ το 1947 ως υπάλληλος της τουρκικής πρεσβείας του Λονδίνου υμνούσε τις τουρκοελληνικές σχέσεις βέβαιος ότι θα έλθει κάποτε η ημέρα της χρυσής εποχής του Αιγαίου που οι δυο λαοί αδελφωμένοι θα πίνουν ούζο το 1974 δε δίστασε να διατάξει την εισβολή στην Κύπρο του τουρκικού στρατού.

Προσωπικά πάντως παρομοιάζω τον εαυτό μου με τον αγρότη. Όπως αυτός σπείρω και εγώ, χωρίς να ξέρουμε ούτε αυτός ούτε και εγώ, αν ποτέ θα θερίσουμε. Και θέλω πάντοτε να σπείρω την αγάπη, την κατανόηση, την επιείκεια, την ανοχή. Σπείρω όμως και τα παράπονα, τις πικρίες και τις απογοητεύσεις μου,  με το φιλόδοξο πάντοτε όνειρο να αφυπνίζω συνειδήσεις, να προκαλώ μεταμέλεια, να βγάλουν βλαστούς οι σπόροι, έστω και αν απογοητευμένοι οι πιο πολλοί από εμάς, υποστηρίζουν ότι είναι απίθανο να φυτρώσουν καλαμιές σε  έδαφος ξηρό ή έστω και χορτάρι όταν επικρατεί ανομβρία.

Και ομολογώ χωρίς υπεκφυγές ότι με χαροποιεί ιδιαίτερα η διαπίστωση της ανταπόκρισης, χωρίς εννοείται να μεγαλοποιώ τη σταγόνα στον ωκεανό.

Κάνω λοιπόν σήμερα τις σκέψεις αυτές με αφορμή την ανάρτηση ενός κειμένου στον ιστότοπο του διαδικτυακού μου φίλου δημοσιογράφου Sedat Kaya, από τα απέναντι παράλια. Μιας ανοικτής επιστολής του με αποδέκτη εμένα, που δημοσίευσε με φωτογραφίες μου πριν από λίγες μέρες, όταν έπεσε στα χέρια του και διάβασε το βιβλίο μας που κυκλοφορεί και στην Τουρκία με τον αντίστοιχο τίτλο, εντελώς αυθόρμητα και χωρίς να γνωριζόμαστε..

Και γράφει ο Sedat Kaya αυτολεξεί:

” Έχω ένα φίλο στην απέραντη όχθη, στην Ελλάδα. Ένα φίλο ασπρομάλλη, με λευκή γενειάδα και άσπιλη καρδιά.  Μια αψεγάδιαστη ύπαρξη που ενώ ζει εκεί, η καρδιά του πάλλει εδώ, γιατί για γενιές ολόκληρες ήταν κάτοικος αυτής εδώ της γης. Από παππού μέχρι τον εγγονό, από γιαγιά μέχρι παιδί. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο, ένα Ρωμιό  της Πόλης.”

Στη συνέχεια παραθέτει με όλες τις λεπτομέρειες τα στοιχεία που αντλεί από το βιβλίο, χωρίς να συγκαλύπτει τις αλήθειες, έστω και αν εκθέτουν το τουρκικό κράτος, για την ανάρμοστο πάντοτε συμπεριφορά του προς τις μειονότητες, «τους άπιστους Ρωμιούς, τους Αρμένιους και τους μπάσταρδους Εβραίους». Αναφέρεται στα Σεπτεμβριανά και ομολογεί ότι πλήθη από ταραξίες, οπισθοδρομικούς, ρατσιστές και εθνικιστές με την υποστήριξη του κράτους λεηλατούσαν  και κατέστρεφαν τα πάντα. Χτυπούσαν, βίαζαν μέχρι και φόνευαν όποιους ανήκαν στις μειονότητες. Υπενθυμίζει την ασφυκτική πίεση που μας ασκείτο κατά καιρούς με το σλόγκαν  «Συμπατριώτη μίλα Τουρκικά», την επιστράτευση των πατεράδων μας  στα τάγματα εργασίας με στολές διαφορετικού χρώματος αυτού των οπλιτών και αφού υπογραμμίζει την περίπου αναγκαστική  μετανάστευση μου στην Ελλάδα, διερωτάται πως παρόλα όσα έχουμε υποστεί δε βιώνω αισθήματα μίσους, κακίας, εκδίκησης; Πως μπορώ και σκέπτομαι με τόση ανθρωπιά, πως μπορώ, πιστός πάντοτε στις αρχές και τα πιστεύω μου,  να χαιρετίζω με αγάπη και αυτούς ακόμη που ηδονίζονται όταν υποδαυλίζουν  το μίσος, με την ευχή και την  ελπίδα να αφυπνισθούν κάποτε και να δουν το φως, να δουν τον ήλιο.

Συμπερασματικά βαθμολογώ το κείμενο του Σεντάτ Καγιά με ένα μεγάλο ΣΥΝ, αλλά και με άλλα πολλά ΣΥΝ τα εκατοντάδες “like” που συγκέντρωσε η ανάρτηση του, την αναμετάδοση του από άλλους καθώς και τα δεκάδες θερμά και θετικά σχόλια διαφόρων, χωρίς ούτε ένα αρνητικό, που σημαίνει ότι η σπορά απέδωσε, το “ΝΑΙ” μου απέδωσε, διαπίστωση που με χαροποιεί νομίζω δικαιολογημένα.