Έλαμψε και εφέτος η ομάδα “ΡΩΜΙΩΝ ΠΡΑΞΕΙΣ”. Θέμα της η Νύχτα της 6-7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ του 1955
“Με ικανοποίησιν καταγράφομεν τας διοργανουμένας κατ΄ έτος υπό της εθελοντικής ομάδος “Ρωμιών Πράξεις” επετειακάς εκδηλώσεις, αι οποίαι υπενθυμίζουν εις την νέαν γενεάν τας περιπετείας του Γένους και την συνδέουν με την πατρώαν γην και την πατρογονικήν παρακαταθήκην”.
Είναι ένα απόσπασμα από τον θερμότατο Πατριαρχικό χαιρετισμό της Α.Θ.Π. κ.κ. Βαρθολομαίου προς την κα Ελισάβετ Χαριτωνίδου Κόβη, ως εκπρόσωπο της εθελοντικής Ομάδας “Ρωμιών Πράξεις” της οποίας η όλη δραστηριότητα, τα τελευταία χρόνια, τυγχάνει πλέον της καθολικής αναγνώρισης.
Τον χαιρετισμό ανέγνωσε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ. Γεώργιος Ρουσάκης, εκπροσωπών την Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα κ.κ. Βαρθολομαίο και τον επιχώριο Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης και Παλαιού Φαλήρου κ. Συμεών.
Κατάμεστη ήταν η μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Παλαιού Φαλήρου. Πολλά τα πρόσθετα καθίσματα. Αλλά και πάλι πολλοί έμειναν όρθιοι. Εύγλωττη απόδειξη της άριστης βαθμολογίας που δίκαια απολαμβάνει πλέον η συγκεκριμένη ομάδα, διακρινόμενη με κάθε αφορμή, για τον ζήλο, τον ενθουσιασμό αλλά και τις πρωτότυπες ιδέες της, με κύριο σκοπό τη διάδοση της ιστορικής πληροφορίας, αλλά και την καλλιέργειά της στην ιστορική μνήμη, για τη μετάδοσή της στις νέες γενεές.
Τα Σεπτεμβριανά ήταν και φέτος το βασικό θέμα. Και συστράτευσε η ΟΜΑΔΑ για την εκπλήρωση του σκοπού της, γνωστούς δημοσιογράφους, ανταποκριτές, σκηνοθέτες, ηθοποιούς αλλά και ερασιτέχνες της θεατρικής σκηνής, προκειμένου να αποδείξει την αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στην Τέχνη και στα ιστορικά γεγονότα.
Πρόθυμα συνέβαλαν προς τούτο οι δημιουργοί της γνωστής τηλεοπτικής εκπομπής “ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ” Χρήστος Βασιλόπουλος και Δημήτρης Πετρόπουλος, ο πολυσύνθετος και καταξιωμένος καλλιτέχνης Ιεροκλής Μιχαηλίδης που τόσο αγαπήσαμε από τη συμμετοχή του στην «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ», ο συμπολίτης μας ανταποκριτής του ΣΚΑΙ στην Τουρκία, Μανώλης Κωστίδης και ο Αλέξανδρος Αγραφιάδης ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης με τη θεατρική ομάδα τού Μ.Σ. Μακροχωρίου ενισχυμένη από το θεατρικό τμήμα του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών.
Επικεφαλής της Οργανωτικής Επιτροπής, ποιος άλλος; Η Ελισάβετ Χαριτωνίδου-Κόβη με εμφανή και πάλι τη συμβολή της Νέλλης Εθνοπούλου. Επίσης συνέβαλαν αι Δόμνα Τοπούζογλου και Ρεγγίνα Κατσιμάρδου.
Χαιρετισμό, απηύθυναν τέλος, ο Δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου κ. Γιάννης Φωστηρόπουλος, καταχειροκροτηθείς, ο κ. Στέφανος Διαμαντής, ως εκπρόσωπος του Δημάρχου Αλίμου και ο ημέτερος Αλέκος Παπαδόπουλος τονίσας τα ακόλουθα:
O XAIΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΗΜΕΤΕΡΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Εδώ και δύο χρόνια, κάθε φορά που καλούμαι στο βήμα να πω λίγα λόγια, συνήθως σχετικά με εμάς τους Ρωμιούς της Πόλης, υπόσχομαι στον εαυτό μου λόγω της ηλικίας μου, ότι θα είναι η τελευταία. Ατυχώς όμως αθετώ και πάλι την υπόσχεσή μου, γιατί ομολογώ, ειδικά για σήμερα δεν μπόρεσα να αρνηθώ, όταν το σχετικό αίτημα διατυπώθηκε από την πάντοτε χαμογελαστή και ευγενέστατη Ελισσάβετ Χαριτωνίδου Κόβη, επικεφαλής της Ομάδος «Ρωμιών Πράξεις» που το έργο της εκτιμώ ιδιαίτερα. Θα με υποστείτε επομένως για ελάχιστα λεπτά.
Απόψε επισκέφθηκα την ΠΟΛΗ…
κι ας βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά
και σαν να πήρε η ψυχή μου όλη
της έκπτωτης μορφής της την χροιά.
Όσο η βραδιά πρωινά θ’ ανασταίνει
στης καρδιάς το ευφάνταστο πέρασμα,
μια ανεξίτηλη γεύση θα μένει:
το γλυκόπικρο της Πόλης κέρασμα.
Πολύμορφο κι’ αξέχαστο πετράδι
η Πόλη η ανεκτίμητη πληγή
ωδίνες μες στου νου σε κάθε χάδι
κι’ απόκοσμα φεγγάρια χορηγεί.
Όσο η καρδιά με λυγμούς θ’ ανασαίνει
στον ιστό της σαν χνούδι θα πιάνεται
και με χαρά σταυροσημαδεμένη
μες στης Πόλης την μνήμη θα χάνεται.
Δεν είναι δικοί μου οι στίχοι. Τους αντέγραψα από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ». Ένα βιβλίο πραγματικό κειμήλιο, της Πόλης και της Ρωμιοσύνης. Δύο έννοιες στενά συνδεδεμένες. Συχνά παρερμηνευμένη και παρεξηγημένη, ίσως και σκόπιμα η δεύτερη. Ένα αξιόλογο πάντως δημιούργημα, που φέρει την υπογραφή του γνωστού μελετητή και υμνωδού των εννοιών αυτών, αρχιμανδρίτη Δοσιθέου, ηγουμένου της Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης, που με κάθε αφορμή απερίφραστα ομολογεί, ότι αν και παλαιοελλαδίτης ο ίδιος, θα ήθελε, θα το θεωρούσε καύχημά του, ακριβώς όπως ο διάσημος ελληνιστής, φιλόσοφος και ζωγράφος Νικολά Πουσέν είχε ζητήσει να γραφεί στον τάφο του «Έζησα και εγώ στην Αρκαδία», στον δικό του τάφο να γραφεί «Έζησα και εγώ στην Πόλη».
Και επέλεξα τους συγκεκριμένους στίχους γιατί είναι απόλυτα αληθές, ότι όχι μόνον «απόψε» αλλά συχνά, συχνότατα, σχεδόν όλοι οι Κωνσταντινουπολίτες, αλλά και όσοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την ΠΟΛΗ μας στις καλές της εποχές, την επισκεπτόμαστε νοερά κάθε μέρα, κάθε ώρα και ίσως, ίσως να υπάρχουν στιγμές που μας επιβάλει η νοσταλγία και η μνήμη, ακόμη και να καταραστούμε, να αναθεματίσουμε εμείς μεν όποιους έγιναν αιτία να απομακρυνθούμε από την πατρίδα μας, εκείνη δε να στερηθεί την παρουσία μας που επί σειρά αιώνων ολοκλήρωνε τον σπάνιο μωσαϊκό χαρακτήρα της, τον οποίο ηλίθια φερόμενοι ουδέποτε εκτίμησαν ούτε στην Ίμβρο, ούτε στην Τένεδο, οι δήθεν προοδευτικοί και κατ’ επίφαση δημοκράτες βίαιοι διάδοχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η αναδρομή που θα ακολουθήσει αναφέρεται σε 15 χρόνια. Από το 1940 έως το 1955, χωρίς να σημαίνει τούτο ότι τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μια περίοδος άνθησης και ανανέωσης των ελπίδων μας. Τουναντίον εξαιρέσει παρενθέσεων και πάντοτε σε συσχετισμό με τις τουρκοελληνικές σχέσεις, όταν θεώρησαν κατάλληλη την ώρα, έθεσαν σε εφαρμογή ένα άλλο καλομελετημένο σχέδιο. Αυτό της απέλασης των Ελλήνων υπηκόων και του κατακερματισμού των οικογενειών μας, οπότε και δεχθήκαμε ακόμη ένα πλήγμα, τούτη τη φορά ισοδύναμο χαριστικής βολής.
Σήμερα η ομάδα που μας φιλοξενεί, η «Ρωμιών Πράξεις» στο πλαίσιο μιας στιγμιαίας σύλληψης του Αλεξάνδρου Αγραφιάδη, ενός φανατικού Κωνσταντινουπολίτη και βέρου Μακροχωρίτη, σε απόσταση και πάλι, έτσι θέλω να πιστεύω, από φανατικές και ακραίες τοποθετήσεις, θα επιδιώξει να κατοπτρίσει την αλήθεια. Με ειλικρίνεια και ρεαλισμό, όπως όλες οι προηγούμενες εκδηλώσεις της, όχι για να προκαλέσει, όχι για να ματώσει χρόνιες πληγές. Άλλος άλλωστε πρέπει να είναι ο στόχος μας, άλλος να είναι ο σκοπός μας. Να εκφράσουμε την πικρία, το παράπονό μας για τις αδικίες που μας έγιναν, για τις σε βάρος μας διακρίσεις. Και με ομιλίες, με εκδόσεις, με παραστάσεις και με φωτογραφίες που πράγματι, η κάθε μία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, τι σημασία έχει ποιος το είπε τούτο, ο Κομφούκιος, ο Ναπολέων ή ένας απλός διαφημιστής, να αποδεικνύουμε ότι όσα λέμε, όσο ασύλληπτα και αν είναι, πράγματι συνέβησαν, αποτελούν ατράνταχτες αλήθειες, μη επιδεχόμενες διάψευση, ούτε καν αμφισβήτηση από κανέναν.